Schrijnende situatie
“Mijn collega-inspecteurs zijn langs geweest en hebben een schrijnende situatie aangetroffen. De moeder is ziek en de kinderen helpen niet. We zijn momenteel in overleg met de GGD om te bespreken hoe we deze mensen het beste kunnen helpen. Ik hoop spoedig iets voor hen te kunnen betekenen.”
Een terugkoppeling die we laatst ontvingen van Woningkwaliteit. Het betreft een moeder van drie tieners in Bos en Lommer. Ze lijdt aan longkanker en haar woning verkeert in extreem slechte staat.
De problemen in het huis stapelen zich op, grotendeels veroorzaakt door de nalatigheid van haar ex-man. Niet alleen heeft hij de kachel gesloopt en de CV-ketel verkeerd aangesloten, maar ook heeft hij andere "klusjes" uitgevoerd die de situatie alleen maar verergerden. Het resultaat is schrijnend: schimmel op de muren, geen warm water uit de wasbak in de badkamer, lekkende buizen, losse kastjes en zelfs een rattenplaag. Voor Sofia, met haar verzwakte immuunsysteem, vormt dit niet alleen een fysieke bedreiging, maar ook een zware emotionele last.
Helaas is het schrijnende verhaal van Sofia geen uitzondering; talloze gezinnen in Amsterdam worstelen in vergelijkbare ellende. Ze worden gedwongen om smeekbeden te doen bij hun verhuurder of woningcorporatie, maar worden keer op keer van het kastje naar de muur gestuurd, vastgeketend in een doolhof van bureaucratische rompslomp, waarbij ze vaak het gevoel hebben dat er te weinig aandacht is voor hun situatie.
Het systeem zit vast in zijn eigen beperkingen. Organisaties kampen met capaciteitsproblemen, hierdoor wordt vaak gedacht vanuit een aanbodmodel, waarbij wordt vergeten wat de bewoner echt nodig heeft. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor het volledige welzijn van de bewoner, waardoor de problemen blijven groeien en we collectief de almaar stijgende kosten dragen.
In plaats van te investeren in preventie, blijven we vastzitten in symptoombestrijding. Maar hoeveel extra truien kun je aantrekken? Hoe vaak kun je de verwarming nog lager zetten? Het is duidelijk: door problemen geïsoleerd te benaderen, eindigen we met huizen vol schimmel en mensen met ziekte.
Wat ontbreekt is een krachtige regisseur, iemand die dicht bij de bewoners staat en die hen vertrouwen inboezemt. Deze persoon moet samenwerken met partijen uit verschillende domeinen, die onderling vaak effectiever met elkaar kunnen communiceren dan de bewoner zelf. Dit gebrek aan samenwerking en integrale aanpak laat gezinnen zoals dat van Sofia aan hun lot over.
Het is tijd voor een integrale aanpak, waarbij instanties samenwerken om effectief om te gaan met schrijnende situaties zoals die van Sofia en vele anderen in Amsterdam.
